De Gulden Snede of Sectio divina

De gulden snede is een bijzonder verschijnsel in Gods schepping: zij is een wiskundige weergave van het bestaan van een wezenlijke, persoonlijke verhouding in Gods schepping, die door een hechte en onwrikbare samenhang en overeenstemming wordt gekenmerkt; het gaat daarbij om:
– de zelfstandigheid van de menselijke geest,
– de verstandhouding met Gods heilige geest
– en hun eenheid door hun voortkomst uit de
  goddelijke AlGeest, de bron van beiden.

De gulden snede is: de verhouding tussen de menselijke geest en Gods heilige geest, die dezelfde is als de verhouding tussen de heilige geest en de goddelijke AlGeest.

Deze verhouding wordt weergegeven door de uitspraak van Jezus in Johannes 14:6

“Ik ben de weg en de waarheid en het leven; niemand komt tot de Vader dan door Mij.”

M.a.w.: Iemand (de mens, het kleine deel) komt alleen door Mij (het grote deel) tot de Vader (het geheel).

Door het ‘zo boven, zo beneden’ komt die persoonlijke verstandhouding ook in Gods schepping voor en trekt die in de vorm van de gulden snede de aandacht van de mens, die vaag het wezenlijke van zichzelf daarin herkent.

Eenzelfde verhouding wordt door Jezus geschetst in Johannes 17:21

“Opdat zij allen één zijn, gelijk Gij in Mij en Ik in U, dat ook zij in Ons zijn …”

© https://www.geestkunde.net

“Geometry is frozen music.”

– Goethe

I am One which transforms into Two
I am Two which transforms into Four
I am Four which transforms into Eight
After all of this, I am One

– Thoth

De dag is aan de lokroep van de horizon ontstegen,
de schoonheid van het universum in één simpele
vergelijking gevat. Langsheen Euclides’ elementen en
de illusie die elke beweging vergezelt – de time rate of
change = imaginair. Langsheen de schaduw van de maan,

een eclips, het sterrengoud van licht in een paar ogen
ontloken. Langsheen Newtons gedachten over de appel
die de vruchtbaarheden van deze wereld en planeten
onder gelijke wetten stelt, aan de hand van wiskundige
formules de werkelijkheid van het universum voorspelt –

toen duwde de ruimte me nog in mijn stoel. Langsheen
de spooky action at a distance en entanglement, nu niet
meer als Einsteins smoky mirror trick (er brak een storm
uit in mijn geest), maar als polarisatie van een foton, waarbij
elk meten het beeld van zijn verwikkelde tegenhanger verandert,

zoals de filosofie raakt aan de kwantumfysica, poëzie aan
wetenschappelijkheden over het mysterie van het heelal,
tijd en ruimte in een capsule van universele wetten vallend,
deeply connected, om een inkijk te geven in het tipje van de
grote sluier waarachter de werkelijkheid zich verbergt:

laserlicht, ultraviolet, quantum libet, op het punt waar woorden
te kortschieten, om te observeren direct. De wisselwerking tussen
interactie en elke uitwisseling van informatie, waarneming,
een interface tussen de wereld en ik. Duizelig en oneindig. Het
universum krankzinniger dan we kunnen denken.

© Inge Braeckman (Gluon − 29 januari 2016, BOZAR, Brussel)

Die zwei Parallelen

Es gingen zwei Parallelen
ins Endlose hinaus,
zwei kerzengerade Seelen
und aus solidem Haus.

Sie wollten sich nicht schneiden
bis an ihr seliges Grab:
Das war nun einmal der beiden
geheimer Stolz und Stab.

Doch als sie zehn Lichtjahre
gewandert neben sich hin,
da wards dem einsamen Paare
nicht irdisch mehr zu Sinn.

Warn sie noch Parallelen?
Sie wußtens selber nicht, –
sie flossen nur wie zwei Seelen
zusammen durch ewiges Licht.

Das ewige Licht durchdrang sie,
da wurden sie eins in ihm;
die Ewigkeit verschlang sie
als wie zwei Seraphim.

– Christian Morgenstern

[Parallèles]

On va, l’espace est grand,
On se côtoie,
On veut parler.

Mais ce qu’on se raconte
L’autre le sait déjà,

Car depuis l’origine
effacée, oubliée,
C’est la même aventure.

en rêve on se rencontre,
On s’aime, on se complète.

On ne va plus loin
Que dans l’autre et dans soi.

– E. Guillevic

[Evenwijdige lijnen]

Wij gaan, de ruimte is groot
we lopen zij aan zij,
we willen praten.

Maar wat de één vertelt,
weet de ander al.

Want sinds de oorsprong,
uitgewist, vergeten,
bleef het verhaal gelijk.

In een droom elkaar ontmoeten,
liefde en vervulling vinden.

Niemand komt ooit verder
dan in de ander en zichzelf.

– vertaling: Maurits Dienske

What is God? Length, breadth, height and depth.
…God is designated One to suit our comprehension,
not to describe his character.
His character is capable of division, He Himself is not.
The words are different, the paths are many,
but one thing is signified the paths lead to one Person. 
… He is immeasurable who hath made all things by measure;
and although He be immeasurable,
His very immensity must thus be ‘measured’.
…The thing is one,
and the effect is manifold, the operations are diverse.
And that one thing is ‘length’ because it is eternity;
‘breadth’ because it is love; ‘height’ because it is majesty;
‘depth’ because it is wisdom.

– St. Bernardus van Clairvaux (12e n.Chr.)

Wie lief heeft, houdt van de liefde.
Welnu, van de liefde houden
vormt een dusdanige volmaakte circel
dat er geen einde komt aan de liefde.

– St. Bernardus van Clairvaux (12e n.Chr.)

Ik
Ben
Die man
Verlaten
Spiegel in spiegels
Kijkend naar mij, naar mij kijkend
Spiegels in spiegel
Verlaten
Man die
Ik
Ben?

– droste effect (auteur onbekend)

Ik
leef
op de
grens van de
toekomstige tijd
die me steeds een stapje voor blijft
terwijl het verleden mij achtervolgt als een droom.

– Fibonacci gedicht (auteur onbekend)

Love
The one
Who helps you
Become someone
You’re never expected you’ll ever be
Stronger, deeper, positive, and brighter
Was once dormant
Then flourished
Full of
Life

– Tetractys gedicht (auteur onbekend)

Niemals wirst Du
aus den anderen Dingen
die Einheit schaffen,
wenn nicht zuvor Du selbst
ein einiger geworden bist.

– Agrippa von Nettesheim (16e n.Chr.)

Ten Sefirot of Nothingness
Their end is imbedded in their beginning
and their beginning is their end
like a flame in a burning coal.
For the Master is singular.
He has no second.
And before One, what do you count?

– Kabbalistisch boek van creatie, Sefer Yetzirah

1514 n.Chr.
Melencolia I, door Albrecht Dürer
De gravure toont een engel met in zijn rechterhand een passer. Deze passer en de andere gebruiksvoorwerpen houden verband met de meetkunde, één van de zeven vrije kunsten die aan het grondvest van de artistieke schepping staan, en die waarmee Dürer volmaaktheid probeerde te bereiken in zijn kunstwerken.

14e v.Chr.
Blinde harpist
Kalksteenscène uit de grafkapel van Paätenemheb, Sakkara.
Museum van Oudheden, Leiden
“In het oude Egypte werd het auditieve zintuig beschouwd als de epistemologische basis voor filosofie en wetenschap. Dit wordt weergegeven door de blinde harpist, wiens spreekwoordelijke wijsheid niet afkomstig is van de visuele wereld van uiterlijkheden, maar van een innerlijke visie van de metafysische wetten.”
-Robert Lawlor, sacred geometry.